Tristan albatross ของเกาะ Gough ตกอยู่ในอันตรายมากกว่าที่นักวิทยาศาสตร์คิด
Steffen Oppel จำการเผชิญหน้าอย่างใกล้ชิดครั้งแรกกับ Tristan albatross ได้ เป็นวันที่เงียบสงบบนเกาะกอฟ ดินแดนโพ้นทะเลเล็กๆ ของอังกฤษในมหาสมุทรแอตแลนติกใต้ ซึ่งอยู่กึ่งกลางระหว่างแอฟริกาใต้กับอาร์เจนตินา นกดูตลก เขาคิด เดินเตาะแตะขึ้นเนินเล็กๆ แล้ววิ่งลงมาอีกครั้ง นั่นคือจนกระทั่งนกตัวหนึ่งกางปีกขนาดใหญ่ออกรับลม “พวกมันมีปีกกว้างมาก และพวกมันก็ปรับตัวได้ดีมากสำหรับการบิน” เขากล่าว
Oppel นักวิทยาศาสตร์ด้านการอนุรักษ์จาก Royal Society for the Protection of Birds ของสหราชอาณาจักร ได้ไปเยือนเกาะ Gough ในปี 2018 โดยเป็นส่วนหนึ่งของทีมที่พยายามช่วยชีวิต Tristan albatross และนกทะเลอีก 21 สายพันธุ์ที่อาศัยและขยายพันธุ์ที่นั่น
เมื่อสองร้อยปีที่แล้ว หนูขึ้นมาบนฝั่งพร้อมกับนักล่าแมวน้ำ เมื่อจำนวนประชากรหนูเพิ่มขึ้น พวกมันมีปริมาณมากกว่าเมล็ดพืชและแมลง บางคนเริ่มกินลูกนกทะเล บางคนถึงกับเริ่มโจมตีนกที่โต แล้ว—สัตว์ ที่มีขนาดใหญ่กว่าร้อยเท่า.
เมื่อปีที่แล้ว นักอนุรักษ์พยายามกำจัดผู้รุกรานให้หมดสิ้นไป พวกเขาใช้เฮลิคอปเตอร์ทิ้งเหยื่อพิษทั่วเกาะ แต่เป้าหมายของพวกเขาในการกำจัดหนูทั้งหมดบนเกาะกอฟกลับล้มเหลว หนูที่มีชีวิตถูกพบหลังจากนั้นไม่นาน
“เราทุกคนต่างเสียใจอย่างมาก” Oppel กล่าว กับดักกล้องและอุปกรณ์ตรวจจับอื่นๆ ที่นักวิจัยตั้งไว้แสดงให้เห็นว่าหนูเพิ่มจำนวนและแพร่กระจายไปทั่วเกาะอีกครั้ง
ตลอดทั้งเรื่อง นักอนุรักษ์รู้สึกประหลาดใจที่แม้จะมีการโจมตีของหนู ประชากรนกอัลบาทรอสก็ไม่ทรมานจนเกินไป จากการประมาณการ ประชากรอัลบาทรอสทริสตันที่ทำรังบนเกาะกอฟยังคงทรงตัวตั้งแต่ปี 2547 ที่ประมาณ 1,500 คู่ต่อปี
แต่ความมั่นคงที่ Oppel และเพื่อนร่วมงานแสดงให้เห็นในการศึกษาใหม่เป็นภาพลวงตา ในบทความของพวกเขา นักวิทยาศาสตร์ได้แสดงให้เห็นว่านกอัลบาทรอสทริสตันแห่งเกาะกอฟกำลังประสบปัญหาการลดลงอย่างคลุมเครือ สถานการณ์ของนกมีความล่อแหลมมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่เนื่องจากวิธีที่นักนิเวศวิทยาที่ทำงานบนเกาะกอฟประเมินขนาดประชากรโดยการนับจำนวนนกที่นั่งอยู่บนรัง ความไม่แน่นอนจึงไม่ปรากฏในข้อมูล
การใช้แบบจำลองทางประชากรศาสตร์ที่ซับซ้อนซึ่งคำนึงถึงนกที่อยู่ห่างออกไปในทะเล ซึ่งสำหรับทริสตันอัลบาทรอสนั้นคิดเป็นประมาณ 70 ถึง 75 เปอร์เซ็นต์ของประชากร ณ เวลาใดเวลาหนึ่ง ตอนนี้ Oppel และเพื่อนร่วมงานของเขาคิดว่าจำนวนประชากรทั้งหมดของนกลดลงจาก 9,795 ตัว นกถึง 7,752 ตัวระหว่างปี 2547-2564 และมันเป็นความผิดของหนู
จากข้อมูลของ Oppel หนูเหล่านี้กินความสามารถของอัลบาทรอสในการหาสมาชิกใหม่เข้าสู่ประชากรผสมพันธุ์ แม้ว่าจำนวนคู่ผสมพันธุ์จะค่อนข้างคงที่ แต่นกเหล่านั้นก็มีอายุมากขึ้นและลูกไก่ใหม่ๆ ก็ไม่รอดจนโตเต็มวัย “มีนกเล็กเข้ามาไม่มากพอ” Oppel กล่าว
นั่นทำให้อนาคตของ Tristan albatross แห่งเกาะ Gough นั้นเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม นอกจากนี้ยังเพิ่มเดิมพันในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป
แม้ว่ามันจะล้มเหลวในการกำจัดหนูบนเกาะทั้งหมด แต่ความพยายามในการกำจัดยังคงทำให้นกได้พักผ่อนบ้าง Oppel กล่าว เว้นแต่จำนวนจะเติบโตอย่างรวดเร็วจนหนูหมดอาหารที่พวกมันต้องการ การโจมตีของนกทะเลจะไม่กลับมาในทันที ท้ายที่สุด เขากล่าวว่า ความสิ้นหวังนี้เองที่ผลักดันให้สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมตัวเล็กๆ เริ่มแทะนกยักษ์ซึ่งมีอาวุธเป็นอาวุธที่น่าเกรงขาม
“อย่างน้อยเราก็ซื้อนกทะเลบนกอฟในช่วงเวลาหนึ่ง” เขากล่าว
Andrea Angel เป็นผู้จัดการของ BirdLife South Africa’s Albatross Task Force ขณะไปเยือนเกาะกอฟในปี 2546-2547 แองเจิลและรอส วานเลส เพื่อนร่วมงานของเธอได้ถ่ายทำหลักฐานวิดีโอชิ้นแรกที่หนูโจมตีลูกนกอัลบาทรอสของทริสตัน แม้ว่าเธอจะไม่เกี่ยวข้องกับโครงการกำจัดหนู แต่แองเจิลก็สนับสนุน “การได้เห็นมันล้มเหลวถือเป็นความผิดหวังที่บรรยายไม่ได้” เธอกล่าว
เช่นเดียวกับ Oppel แองเจิลเชื่อว่าความพยายามลดจำนวนหนูลงอย่างมาก มันทำให้นกและพืชและแมลงอันเป็นเอกลักษณ์ของเกาะต้องหยุดพัก
สิ่งนี้เห็นได้ชัดอยู่แล้วในความสำเร็จในการเพาะพันธุ์นกทะเลอื่นๆ ของกอฟในปีนี้ ตัวอย่างเช่น นกพรีออนของ MacGillivray และนกนางแอ่นสีเทาประสบความสำเร็จในการผสมพันธุ์ในปีนี้มากกว่าครั้งใดๆ นับตั้งแต่ปี 2014 เมื่อเริ่มเก็บบันทึก นี่เป็นการเปลี่ยนแปลงที่คมชัด Angel กล่าว ย้อนกลับไปในปี 2547 เธอและเพื่อนร่วมงานค้นหารังนกนางแอ่นสีเทาบนเกาะ พวกเขาพบลูกไก่เพียงตัวเดียว
ยังเร็วเกินไปที่จะบอกว่านกอัลบาทรอสทริสตันเห็นจำนวนลูกที่เลี้ยงเพิ่มขึ้นหรือไม่ แต่จนถึงขณะนี้ นักอนุรักษ์ยังไม่เห็นหลักฐานของการโจมตีด้วยหนูตัวเดียวต่อลูกนกอัลบาทรอส Oppel กล่าวและถือเป็นสัญญาณที่ดีว่าการกำจัดหนูจะทำให้นกประสบความสำเร็จในการผสมพันธุ์ตามที่คาดไว้
หลังจากความล้มเหลวในปีที่แล้ว ทีมงานกำลังพยายามทำความเข้าใจวิธีปรับปรุงโอกาสในการประสบความสำเร็จสำหรับความพยายามในการกำจัดในอนาคต Oppel กล่าวว่า เป็นกระบวนการที่อาจใช้เวลาหลายปี ประการแรก พวกเขาต้องเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น และทำไมหนูบางตัวถึงไม่กินเหยื่อ
“เราต้องเปลี่ยนแปลงบางอย่าง เราไม่สามารถไปที่นั่นและทำสิ่งเดิมอีกและหวังว่าจะได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้น”
